Biografie Tino

Tino van Leeuwen – geboren in 1974 – is een muziekliefhebber in hart en nieren. Pas op zijn achttiende kocht hij zelf een instrument en leerde wat gitaarakkoorden. Begin 1995 kwam Tino in aanraking met Cecile Morel, met wie hij ruim twee jaar lang samenwerkte onder de naam 'Kantje Boord'. Deze formatie heeft in 1996 nog op het Zeeheldenfestival gespeeld. In de zomer van 1997 kocht hij een digitale viersporenrecorder en besloot daarmee ook solo te gaan.

Eerst kwamen er vier cassettes uit, een groene, een rode, een gouden en een blauwe. Hierna richtte hij Hot Fruit Records op en verscheen een vinylsingle ("The electricity song"). De songs werden toegankelijker en afgeronder, waarna in 2001 de tijd rijp was voor het debuutalbum "Cybertech bottleneck", dat mede geproduceerd werd door Hans Vandenburg (Gruppo Sportivo). In het daaropvolgende jaar kwam hij op de proppen met het tweede album "Liquid talk". En in het voorjaar van 2003 verscheen de officiële derde cd "Bubblegum hangover", die – waarschijnlijk vanwege het boekje – genadeloos werd neergesabeld door de critici.

In februari 2004 besloot Tino zijn artiestendom in de ijskast te zetten. Als afscheidskado bracht hij zijn overgebleven songs uit op drie albums, "Officially unreleased (volume 1, 2 & 3)". Een concert op Langweiligkeitfünf (15 mei 2004) was de voorlopige afsluiting van zijn carrière. Maar... in 2007 bedacht Tino zich en keerde hij terug naar zijn roots: het schrijven van akoestische gitaarliedjes. Op 16 mei van dat jaar releaste hij het album "The question remains" op het Haagse label Langweiligkeit Records. De cd bevat overigens een bonustrack, waarbij de leadvocalen verzorgd worden door Henk Koorn (Hallo Venray).

In 2008 bracht Tino zijn vijfde officiële cd uit, wederom in samenwerking met Langweiligkeit Records. Het album, dat de titel "Mind playing sketches” draagt, bevat slechts één – geheel instrumentale – track, waaraan vele bevriende gastmuzikanten hun bijdrage leverden. Onder de vlag van Hot Fruit Records en Langweiligkeit Records nam Tino in 2009 het album "Just in time" op, samen met Niels Zeven (bas) en Jerry Bobbe (drums). Met deze formatie werd er op diverse podia gespeeld, variërend van de kleine café's tot Kaderock. Ook reisde het drietal af naar Duitsland om op het Langweiligkeitpodium te spelen (Festival International De La Musique).

2010 was voor Tino het jaar van "The kaossilator sessions", een geheel instrumentaal, elektronisch album. Aangezien de cd niet echt gepromoot werd (live was het allemaal niet goed te reproduceren), ging het verhaal als een nachtkaars uit. Reden genoeg om anno 2011 weer op de proppen te komen met een (soort van) band-album. Deze cd, die "The conservative brain in a progressive state" heet, werd op 13 mei 2011 gepresenteerd in 330live. Net als op "Just in time" speelden Niels Zeven en Jerry Bobbe weer mee. De helft van de nummers nam Tino thuis op.

In tegenstelling tot voorgaande jaren is er in 2012 geen nieuw Tino-cd gereleased. Reden genoeg om in mei 2013 te komen met een dubbelalbum. De twee titels voor de schijfjes luiden "Twelve different emotions during a day are like spots opening up in your face" en "The arty side of rock music"..Anno 2014 bracht Tino geen officieel album uit, wel twee gebrande compilatie-cd's met radio-opnamen van 1997 tot heden.

In 2017 is er in het voorjaar een compilatie-album op vinyl verschenen. Middels crowdfunding op www.voordekunst.nl heeft Tino de financiering voor de lp - die "Absolutely Tino! (a noncomplicated compilation 1997-2017)" heet - rond weten te krijgen. Later dat jaar verscheen de dubbelaar "Less... then more". En toen kwam in 2020 de dubbelaar "Pop ups" uit met 24 covers van songs die indruk op Tino hebben gemaakt gedurende zijn leven...

Zijn plaat "Life in concept (remake '22)" was een lang gekoesterde wens van Tino, zijn allereerste democassette - met de middelen van nu - opnieuw opgenomen! Het jaar erop, in 2023 dus, kwam "Nomatter where we end" uit.